Nuestra simpática amiga la ardilla también es adicta a Kontxa Naturgunea ("El Mato"). Duerme, come, cría, juega... vive aquí. De día se esconde en su madriguera y se sube a lo alto de algún árbol y nos observa, mira cómo juegan los niños y niñas y se asusta cuando gritan, por eso no se deja ver. Pero cuando llega la calma del atardecer, cuando los petirrojos empiezan su danza de rama en rama, cuando los arrendajos se persiguen unos a otros, cuando la urraca va dando saltos sin parar... la ardilla desciende a la tierra, va a la caja donde pusimos las trescientas y pico nueces negras en otoño (de ellas han brotado innumerables nogalitos negros) y las coge, las lleva a un banco o a un tronco-asiento, y con sus manos y dientes consigue abrirlas por la mitad y comerse la carne que tienen. Eso sí, nos deja las cáscaras en forma de corazón.
Urtxintxa, gure laguna, Kontxa Narurgune zalea ere bada. Berton lo egin, jan, kumeak izan eta hazi, jolastu ... egiten du, hau da, gure arrean bizi da. Egunez bere gordelekuan ezkutatzen da, zuhaitzen adar altuenetatik ibiltzen da eta bertatik guri behatzen (erreparatzen) digu, neska-mutilek nola olgetan duten ere ikusten du eta izkanbila dagoenean (giro zaratatsua dagoenean) ikaratu egiten da. Hau dela eta gutxitan ikusten zaio (horregatik ezin dugu sarritan ikusi), baina arratsaldeko lasaitasuna (isiltasuna) iritsi bezain pronto, txantxangorriak adarrez adar dantzatzen duten bitartean, eskinosoak bata bestearen atzetik dabiltzatenean, mika etengabe saltoak ematen ari den bitartean, gure urtxintxa lurrera jaisten da. Han, udazkenean bildu genituen hirurehun eta piku intxaur beltz ditugun kutxara doa, hartu eta banku edota egurrez egindako eserlekuetara eramaten ditu, bere esku eta hagintxoekin erditik zabaldu eta duten haragia jateko. Hori bai, bihotz formako intxaur-oskolak uzten dizkigu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario